Software torrents
Armenian (Հայերեն)Russian (CIS)English (United States)
 
Գործ 2-1478
Վ Ճ Ի Ռ
ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
Երևանի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանը հետևյալ կազմով`
11.03.2004թ. ք.Երևան
նախագահությամբ դատավոր` Ա. ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
քարտուղարությամբ` Ա. ԴԵՄԻՐՃՅԱՆԻ

2004թ. մարտի 11-ին, դատարանում, դռնբաց դատական նիստում քննեց քաղ. գործն ըստ դիմումի ՀՀ Գրողների միության` Արաբկիրի համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. որոշումը, Երևանի Կասյան 3 հասցեում գտնվող տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, նշված տարածքի առուվաճառքի պայմանագիրը, սեփականության վկայագիրն անվավեր ճանաչելու պահանջների մասին:

 

Դիմող կողմը հայտնեց դատարանին, որ 2003թ. դեկտեմբերի 19-ին Արաբկիր համայնքի ավագանու թիվ 204 որոշման համաձայն` աճուրդով վաճառվել է Արաբկիր համայնքի սեփականությանը հանդիսացող Կասյան 3 շենքի տակ գտնվող 155,1ք.մ. մակերեսով ոչ բնակելի տարածքը: Նշված տարածքում 1965-1967 թվականներից սկսած գործել է ՀՀ Գրողների միության պոլիկլինիկան: Հետագայում տարածքը վարձակալել է ՀՀ Գրողների միության կողմից հիմնադրված "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ն, որի միակ մասնակիցը հանդիսանում է դիմողը 24.12.2001թ. ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագրի համաձայն, որը կնքվել է նշված ընկերության և պատասխանողի միջև, ղեկավարվելով 01.07.1994թ. Երքաղգործկոմի թիվ 28/3 հատկացման մասին որոշմամբ: 09.09.2002թ. թիվ ԳՄ-07 գրությամբ ՀՀ Գրողների միությունը դիմել է պատասխանողին նշված տարածքը վաճառելու առաջարկով, ի պատասխան որի վերջինս 03.10.2002թ. թիվ 25/01-3/955 գրությամբ հայտնել է, որ առաջարկին կանդրադառնա "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի և դիմողի միջև տարածքի գնման հետ կապված տարաձայնությունների լուծումից հետո: Տարաձայնությունների լուծումից հետո 12.08.2003թ. թիվ 3/826 գրությամբ դիմողը կրկին անգամ դիմել է պատասխանողին տարածքը գնելու առաջարկով, ի պատասխան որի 10.10.2003թ. թիվ 25/02-3/826 գրությամբ վերջինս հայտնել է, որ տարածքի օտարման հարցը սահմանված կարգով կներկայացվի ավագանու քննարկմանը: Փաստորեն, ՀՀ Գրողների միության սույն հայտը ոչ միայն չի քննարկվում ավագանու նիստում, այլ ավագանին որոշում է կայացնում այն աճուրդով վաճառել ու 08.01.2004թ. նշված տարածքն աճուրդով վաճառում է մեկ այլ անձի: Գտնում է, որ պատասխանողը պարտավոր էր "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի հիմքով պետական գույքի մասնավորեցումը կատարեր ուղղակի վաճառքի ձևով ընկերության բաժնեմասի սեփականատիրոջը, քանի որ օրենքով սահմանված կարգով բաժնեմասի սեփականատերը գրավոր դիմել էր պատասխանողին, իսկ վերջինիս կողմից շրջանցվել է օրենսդիրի կողմից պարտադիր պայման դիտվող սույն դրույթը և տեղի է ունեցել աճուրդ, որով խախտվել է հայցվորի սահմնադրական իրավունքը` տարածքն ուղիղ վաճառքով ձեռք բերելը: Վերոգրյալի հիման վրա, ղեկավարվելով "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի, ՀՀ քաղ.օր-ի 305 հոդվածի, ՀՀ քաղ. դատ. օր-ի 159, 98 և 125 հոդվածների պահանջներով` խնդրում է անվավեր ճանաչել Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. որոշումը, Կասյան 3 հասցեում գտնվող 155,1 ք.մ. տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, նշված տարածքի առուվաճառքի պայմանագիրը և Սերգեյ Մելիքսեթյանին տրված սեփականության վկայագիրը: Տեղական ինքնակառավարման մարմնի ներկայացուցիչը, դիմումի դեմ առարկելով, նշեց, որ դիմումն ակնհայտ անհիմն է, չի բխում համապատասխան իրավական ակտերից և ենթակա է մերժման հետևյալ պատճառաբանություններով: Դիմումով վիճարկվում է Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, համաձայն որի որոշվել է համայնքի սեփականությունը հանդիսացող Կասյան փողոցի 3 հասցեում գտնվող 155,1 ք.մ. ոչ բնակելի տարածքը վաճառել դասական աճուրդի ձևով: Արդյունքում տարածքը 08.01.2004թ. կայացած աճուրդով վաճառվում է հաղթող ճանաչված ՀՀ քաղաքացի Սերգեյ Մելիքսեթյանին: Տարածքը մինչև 01.12.2003թ. վարձակալական հիմունքներով զբաղեցված է եղել "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ կողմից, որի միակ հիմնադիրը դիմողն է: Դիմողը նշում է, որ պատասխանողը պարտավոր էր "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի հիմքով` պետական գույքի մասնավորեցումն ուղղակի վաճառքի ձևով կատարեր ընկերության բաժնեմասի սեփականատիրոջը: Այստեղից ուղղակի հետևում է, որ ըստ դիմումի` համայնքի սեփականություն համարվող գույքը պետք է օտարվեր պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրությամբ սահմանված կարգով, ապա նաև տարածքը հանդիսացել է պետական սեփականություն, այլ ոչ թե համայնքի: Տվյալ դեպքում անրաժեշտ է պարզել արդյոք "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքը կիրառելի է սույն քաղաքացիական գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ: "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 1 հոդվածի 3-րդ պարբերության համաձայն` համայնքի գույքի, այդ թվում` անավարտ շինարարության օբյեկտների մասնավորեցման իրավահարաբերությունները, բացառությամբ սույն օրենքի 3-րդ հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետի, սույն օրենքով չեն կարգավորվում: Այսինքն, դիմողի պնդումն ընդունելի կլինի, եթե ապացուցվի, որ առկա է վերոհիշյալ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նշված հանգամանքը: Համաձայն այդ իրավանորմի` մասնավորեցման օբյեկտ են "Բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքին հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալության իրավաբանական անձանց": Իրավանորմից ուղղակի հետևում է, որ համայնքային սեփականություն համարվող գույքի օտարման դեպքում, եթե օտարման պահին տրամադրված է վարձակալության իրավաբանական անձանց, ապա այդ գործընթացը պետք է կատարվի պետական գույքի մասնավորեցման օրենսդրությամբ սահմանված կարգով: Տարածքն աճուրդով վաճառելու մասին ընդունման ընդունման պահին որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի վարձակալության հանձնված չի եղել: Ընկերության և պատասխանողի միջև 24.12.2001թ. կնքված ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիրը ընկերության տնօրենի Արաբկիր համայնքի ղեկավարին ուղղված 01.12.2003թ. գրությամբ դադարել է: 10.12.2003թ. վարձակալության պայմանագրի դադարման կապակցությամբ` ընկերության և պատասխանողի միջև կնքվում է ոչ բնակելի տարածքի հանձման-ընդունման ակտ: Այսինքն, որոշման ընդունման պահին, "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի տեսանկյունից, պատասխանողը կաշկանդված չի եղել տարածքի օտարման հարցը հիշյալ օրենքով սահմանված կարգով կարգավորելու, քանի որ, ինչպես վերը նշվեց, այդ պահին որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձ տարածքի նկատմամբ պետական գրանցում ստացած գույքի իրավունք չի ունեցել: Քանի որ հերքվում է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" օրենքի սույն քաղաքացիական գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ կիրառելիության հանգամանքը, պատասխանողը որպես տարածքի սեփականատեր գործել է իր իրավասության սահմաններում և ՀՀ օրենսդրությամբ սահմանված կարգով տնօրինել է տարածքի ճակատագիրը: Վերոգրյալի հիման վրա խնդրում է դիմումը մերժել: Վեճի առարկայի նկատմամբ ինքնուրույն պահանջ չներկայացնող երրորդ անձ Սերգեյ Մելիքսեթյանի ներկայացուցիչ Մ. Շահնազարյանը դիմումի դեմ առարկեց, որ դիմողի կողմից ներկայացված դիմումն ակնհայտ անհիմն է, չի բխում համապատասխան իրավական ակտերից և ենթակա է մերժման` ունենալով հետևյալ պատճառաբանություններն ու հետևությունները: Դիմումով, փաստորեն, վիճարկվում է Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, որի կատարման արդյունքում Ս. Մելիքսեթյանը, հաղթելով կայացած աճուրդում, կնքված առուվաճառքի պայմանագրի հիման վրա Կասյան փողոցի 3 հասցեում գտնվող 155,1ք.մ. ոչ բնակելի տարածքի նկատմամբ ձեռք է բերել սեփականության իրավունք: Սույն քաղ. գործի օբեյեկտիվ քննության անրհաժեշտությունից ելնելով` անհրաժեշտ է պարզել հետևյալ կարևոր հանգամանքները. կիրառելի է արդյոք պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրությունը սույն քաղ. գործով իրավահարաբերությունների նկատմամբ, համապատասխանում է արդյոք երրորդ անձը ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքով նախատեսված բարեխիղճ ձեռք բերողի կարգավիճակին: Պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության մասով պատասխանողի կողմից դատարան ներկայացված դիմումի պատասխանում նշված են դրա հերքման հիմնական հիմնավորումները: Այնուհանդերձ պետք է ներկայացնել ևս մի շարք հանգամանքներ, որոնք իրավական տեսանկյունից էլ ավելի են ամրապնդում պետական գույքի մասին օրենսդրության սույն քաղ.գործի նկատմամբ անկիրառելիության հանգամանքը: Այսպես, դեռևս 13.03.1997թ. ՀՀ Կառավարության թիվ 42 որոշմամբ Երևան քաղաքի համայնքներին սեփականության իրավունքով հանձնվեցին որոշ շինություններ, տարածքներ և սահմանվեց բազմաբնակարան շենքերի ոչ բնակելի տարածքների նկատմամբ թաղային համայնքների իրավունքներն ու սահմանափակումները: Իրավական տեսանկյունից սույն գործին վերաբերելի է ՀՀ Կառավարության 20.06.2001թ. թիվ 550 որոշումը, որով փոփոխություններ և լրացումներ կատարվեցին նաև ՀՀ Կառավրության թիվ 42 որոշման մեջ: Համաձայն ՀՀ Կառավարության թիվ 550 որոշման 1-ին կետի` Երևանի քաղաքային բնակարանային տնտեսության ձեռնարկությունների հաշվեկշիռներում հաշվեգրված բնակարանային ֆոնդի բնակելի շենքերի բացվածքները և ոչ բնակելի տարածքները, իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձանց սեփականության իրավունքով չպատկանող շինությունները համարել համապատասխան թաղային համայնքին սեփականության իրավունքով պատկանող հանձնված, բացառությամբ պետական հիմնարկների կամ կազմակերպությունների կողմից զբաղեցված տարածքների և "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված տարածքների: ՀՀ Կառավարության թիվ 550 որոշման հրապարակման պահին` 20.06.2001թ., Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքը որևէ պետական հիմնարկի, պետական կազմակերպության կողմից զբաղեցված չի եղել, տարածքը չի համընկել "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված չափանիշներին: Այսինքն, ՀՀ կառավարության թիվ 550 որոշման ուժով Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքի նկատմամբ պատասխանողը ձեռք է բերել սեփականության իրավունք: Պատասխանողի սեփականության իրավունքը տարածքի նկատմամբ միանշանակ ընդունվում է դիմողի կողմից, քանի որ դիմումի 1-ին պարբերությունում նշված է "Արաբկիր համայնքի սեփականություն հանդիսացող Կասյան 3 շենքի տակ գտնվող 155,1 քմ. մակերեսով ոչ բնակելի տարածք" բառերը: Ինչ վերաբերում է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված չափանիշներին, ապա համաձայն այդ իրավանորմի` մասնավորեցման օբյեկտ են "բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքին հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալության իրավաբանական անձանց": Այստեղից հետևում է, որ եթե տարածքն աճուրդով օտարելու մասին Արաբկիր համայնքի ավագանու որոշման ընդունման պահին եթե այն վարձակալությամբ հանձնված լիներ որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի, ապա օտարման գործընթացը պետք է կարգավորվեր պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրությամբ սահմանված կարգով: Սակայն ինչպես պատասխանողի կողմից դատարան ներկայացված դիմումի պատասխանում է նշված` տարածքն աճուրդով վաճառելու մասին որոշման ընդունման պահին այն որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի վարձակալության հանձնված չի եղել: "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի և պատասխանողի միջև 24.12.2001թ. կնքված ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիրն ընկերության տնօրենի Արաբկիր համայնքի ղեկավարին ուղղված 01.12.2003թ. գրությամբ դադարել է: 10.12.2003թ. վարձակալության պայմանագրի դադարման կապակցությամբ ընկերության և պատասխանողի միջև կնքվում է ոչ բնակելի տարածքի հանձնման-ընդունման ակտ: Իսկ ավագանու վիճարկվող որոշումն ընդունվել է 19.12.2003թ., երբ տարածքը որևէ երրորդ անձի գույքային իրավունքով ծանրաբեռնված չի եղել: Փաստորեն, վերոշարադրյալով ուղղակի բացառվում է պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության, մասնավորապես "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի կիրառելիության հանգամանքը սույն գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ, իսկ պատասխանողը գործել է "Տեղական ինքնակառավարման մասին" ՀՀ օրենքի 16 հոդվածի 20-րդ ենթակետի, 32 հոդվածի 12-րդ ենթակետի, ՀՀ քաղ. օր-ի 163 և 167 հոդվածների սահմաններում: Պետական գույքի մասնավորեցումը, համաձայն "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 4 և 12 հոդվածների, պետական գույքի մասնավորեցման ծրագիրը` մասնավորեցվող օբյեկտների ցանկով, հաստատվում է ՀՀ Ազգային Ժողովի կողմից ընդունվող համապատասխան օրենքով: "Պետական գույքի մասնավորեցման 2001-2003թթ. ծրագրերի մասին" ՀՀ օրենքով Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքն ընդգրկված չէ մասնավորեցվող օբյեկտների մեջ և ընհանրապես այդ տարածքը որևէ կերպ հիշատակված չէ: Այստեղից երևում է, որ Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքը չի կարող համարվել մասնավորեցման օբյեկտ, որն էլ իրավական տեսանկյունից ևս հիմք է դիմումը մերժելու համար: Մյուս կարևոր հանգամանքը, որ նույնպես էական նշանակություն ունի, վերաբերում է դիմողի ոչ պատշաճ լինելու հանգամանքին և իրավանորմի` "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի սխալ մեկնաբանմանը: Համաձայն նշված հոդվածի` պետական գույքն ուղղակի վաճառքի ձևով մասնավորեցվում է տվյալ ընկերության ոչ պետական բաժնեմասի սեփականատիրոջը: Ակնհայտ է, որ ավագանու վիճարկվող որոշմամբ որոշվել է օտարել տարածքը` որպես անշարժ գույք, իսկ "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածը վերաբերում է պետական բաժնեմասով մասնավորեցվող ընկերություններին: Տվյալ դեպքում վիճարկվող տարածքը չի հանդիսացել "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի գույքի բաղկացուցիչ մաս, այլ եղել է այդ ընկերության կողմից վարձակալած գույք և վերջինս չի էլ ունեցել պետական բաժնեմաս: Իսկ վարձակալի մասով նշված 18 հոդվածն առանձին դրույթ է նախատեսում: Այսինքն, դիմողը, հանդիսանալով "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ միակ հիմնադիր-մասնակիցը, պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության կիրառելիության պայմաններում հնարավորություն չէր ունենա հիշատակված օրենքի 18 հոդվածով մասնակցելու մասնավորեցմանը: Նշեց նաև, որ համաձայն "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18-4 և 24-1 հոդվածների` պետական գույքի մասնավորեցման որոշումն ընդունում է ՀՀ Կառավարությունը: Հայտնի է, որ ՀՀ Կառավարությունը նման որոշում չի ընդունել և չէր էլ կարող ընդունել, որովհետև տարածքը, չհանդիսանալով մասնավորեցման օբյեկտ, ընդգրկված չի եղել մինչև այժմ ՀՀ ԱԺ-ի կողմից ընդունված "Պետական գույքի մասնավորեցման ծրագրերի մասին" օրենքներում: Նշված հանգամանքը ևս ապացուցում է դիմումի անհիմն լինելու հանգամանքը: Եվ վերջապես անկախ գործարքի մյուս կողմի` թաղապետարանի, գործարքի կատարմանը մասնակցության օրինական կամ ոչ օրինական լինելու հանգամանքից, տվյալ դեպքում Ս.Մելիքսեթյանը հանդիսանում է բարեխիղճ ձեռք բերող: Բարեխիղճ ձեռք բերողի հետ կապված հարաբերությունների նկատմամբ, երբ վիճարկվում են գույքը հետ վերադարձնելու պահանջի մասին հարցերը, կիրառվում է ՀՀ քաղ. օր-ի 175 հոդվածը, որի 1-ին կետի համաձայն` եթե գույքը հատուցմամբ ձեռք է բերվել այդ գույքն օտարելու իրավունք չունեցող անձից, որի մասին ձեռք բերողը չգիտեր և չէր կարող իմանալ, ապա սեփականատերն իրավունք ունի ձեռք բերողից տվյալ գույքը պահանջել միայն այն դեպքում, երբ գույքը կորցրել է սեփականատերը կամ այն անձը, ում սեփականատերը հանձնել է տիրապետման, կամ այն հափշտակվել է մեկից կամ մյուսից, կամ նրանց տիրապետումից դուրս է եկել անկախ նրանց կամքից, որպիսի հանգամանքները տվյալ դեպքում առկա չեն: Եվ վերջապես, Ս.Մելիքսեթյանը տարածքը ձեռք է բերել գործարքի կնքման և կատարման միջոցով, որտեղ բնականաբար դրսեվորվել է գործարքի մյուս կողմի` թաղապետարանի կամարտահայտությունը գործարքի կնքման և կատարման համար: Վերոգրյալի հիման վրա խնդրվում է դիմումն ամբողջությամբ մերժել: Դիմող կողմը, իր դիմումի վերաբերյալ Արաբկիր թաղապետարանի պատասխանի դեմ առարկելով, նշեց, որ Արաբկիրի թաղապետարանի պատասխանում նշված այն հանգամանքը, որ տարածքը դասական աճուրդի ձևով վաճառվել է, գտնում է անհիմն հետևյալ պատճառաբանությամբ: "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի 1-ին կետը պարտադիր պայման է դիտում, որ գույքը մասնավորեցվում է ուղղակի վաճառքի ձևով տվյալ ընկերության ոչ պետական բաժնեմասի սեփականատիրոջը, այսինքն` օրենսդրական սույն դրույթով արգելվում է կատարել այլ վաճառք, այդ թվում` դասական աճուրդ, եթե առկա է օրենսդրական սույն դրույթով նախատեսված վիճակ: ՀՀ Գրողների միությունը, լինելով "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ միակ սեփականատերը, վիճելի տարածքն օգտագործում է 1965թ-ից, դեռևս 2002թ. սեպտեմբերի 9-ին իր ԳՄ-07 գրությամբ դիմել է պատասխանողին` տարածքը վաճառելու պահանջով, որին ի պատասխան պատասխանողը 03.12.2002թ. 25/01-3/955 գրությամբ հայտնել է, որ առաջարկին կանրադառնա "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի և դիմողի միջև տարածքի գնման հետ կապված տարաձայնությունների լուծումից հետո: Տարաձայնությունների լուծումից հետո ՀՀ Գրողների միությունը կրկին 12.08.2003թ. իր 3/826 գրությամբ հայտ է ներկայացրել տարածքը գնելու առաջարկով, որին ի պատասխան 10.10.2003թ. թիվ 25/02-3/826 գրությամբ պատասխանողը հայտնել է, որ տարածքի օտարման հարցը կներկայացնի ավագանու քննարկմանը: Փաստորեն, ՀՀ Գրողների միության սույն հայտը ոչ միայն չի քննարկվել ավագանու նիստում, այլ ավագանին որոշում է կայացրել, ինչպես պատասխանողն է նշել իր պատասխանում, դասական աճուրդով վաճառելու, որ ինչպես հիշատակվեց, գտնում է, հակասում է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի 1 կետի հատկանիշներին: Դիմումի պատասխանում պատասխանողը նշում է, որ "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքը կիրառելի չէ սույն քաղ. գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ: Գտնում է, որ նշված հարցի պատասխանն ամրագրված է նույն օրենքի 3 հոդվածի 2 կետի Ը ենթակետով, համաձայն որի մասնավորեցման օբյեկտ է բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքային հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալության իրավաբանական անձանց: Փաստորեն, վիճելի տարածքը ՀՀ Կառավարության 1997թ. որոշմամբ տրվել է համայնքային հայեցողական սեփականության իրավունքով, գտնվում է բնակելի շենքում, ընդհանուր օգտագործման տարածք չի համարվում, ոչ բնակելի տարածք է: Ավելին, պատասխանողը դասական աճուրդով այն վաճառելիս, կարծում են, ևս ղեկավարվել է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի դրույթներով, հակառակ պարագայում, եթե պատասխանողն ընդունում է, որ դասական աճուրդը կայացել է` հիմք չընդունելով վերոհիշյալ օրենքը, այլ ղեկավարվել է ՀՀ քաղ. օր-ի 464 հոդվածի 2 կետի պահանջով, ապա թույլ է տվել օրենսդիրի կողմից պարտադիր պայման նորմի խախտում, այն է` սակարկություներ անցկացնելու մասին ծանուցումը պետք է արվի սակարկություններ անցկացնելուց արնվազն 30 օր առաջ, սակայն ծանուցվել է 10 օր առաջ, որը նախատեսված է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքով: Ի պատասխան իրենց դիմումի` պատասխանող կողմը նշում է, որ որոշման ընդունման պահին որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի գույքը վարձակալության հանձնված չի եղել: Ավագանու կողմից որոշում է կայացվել տարածքն աճուրդով վաճառելու 19.12.2003թ.: ՀՀ Գրողների միության կողմից տարածքն իրեն վաճառելու հայտ է ներկայացվել 12.08.2003թ., ավելի շուտ, քան ավագանու որոշումը և ներկայացվել է վարձակալության պայմանագրի գործողության ժամկետում: Վերոգրյալի հիման վրա խնդրվում է անվավեր ճանաչել Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, Կասյան 3 հասցեում գտնվող 155,1 քմ. տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, նշված տարածքի վերաբերյալ առուվաճառքի պայմանագիրը և սեփականության վկայագիրը:

Լսելով դիմող կողմին, տեղական ինքնակառավարման մարմնի ներկայացուցչին, վեճի առարկայի նկատմամբ ինքնուրույն պահանջ չներկայացնող երրորդ անձի ներկայացուցչին` դատարանը գտնում է, որ դիմումը ենթակա է բավարարման հետևյալ հիմնավորմամբ: Ինչպես պարզեց "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ կանոնադրության ուսումնասիրությունից, ընկերության կանոնադրական կապիտալում բոլոր 100 բաժնեմասերը պատկանում են ընկերության միակ մասնակից` Հայաստանի Գրողների միությանը: 2001թ. դեկտեմբերի 24-ին Արաբկիր թաղապետարանի և ՍՊԸ-ի միջև կնքվել է Երևանի Կասյան փողոցի 3 հասցեում գտնվող շենքի 155,1 քմ. ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիր: Պայմանագրի ժամկետ է սահմանվել մինչև 01.12.2006թ.-ը: Դեռևս 2002թ. սեպտեմբերի 9-ին միությունը գրությամբ դիմել է Արաբկիրի թաղապետին` տարածքը միությանը վաճառելու առաջարկով` հայտնելով, որ ՍՊԸ-ի միակ հիմնադիրը և բաժնետերը ՀՀ Գրողների միությունն է: Ի պատասխան այդ գրության` Արաբկիր համայնքի ղեկավարը 03.10.2002թ. հայտնել է, որ այդ հարցին կանդրադառնա միության և ՍՊԸ-ի միջև փոխադարձ համաձայնության գալու դեպքում կամ պայմանագիրը լուծելուց հետո: 2003թ. օգոստոսին ՀՀ Գրողների միությունը մեկ անգամ ևս նույն պահանջով դիմում է Արաբկիր թաղապետին, որին ի պատասխան 2003թ. հոկտեմբերին հայտնում է, որ տարածքի օտարման հարցը կներկայացվի համայնքի ավագանու քննարկմանը: "Պետական գույքի մասնավորեցման /սեփականաշնորհման/ մասին" ՀՀ օրենքի 3-րդ հոդվածի 2-րդ մասի Ը կետի համաձայն` մասնավորեցման օբյեկտ են նաև բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքին հայեցողական իրավունքով հանձնված ընդհանուր տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալության: Նույն օրենքի 18 հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` պետական գույքը մասնավորեցվում է ուղղակի վաճառքի ձևով կամ տվյալ ընկերության աշխատավորական կոլեկտիվին կամ վարձակալին, կամ տվյալ ընկերության ոչ պետական բաժնեմասի սեփականատիրոջը: Հետևաբար, քանի որ մինչև վարձակալության պայմանագրի լուծելը ՀՀ Գրողների միությունը` որպես ՍՊԸ-ի միակ բաժնետեր, հայտ է ներկայացրել տարածքն ուղղակի վաճառքով իրեն վաճառելու վերաբերյալ, ապա Արաբկիր համայնքի ավագանու որոշումը նշված տարածքն աճուրդով վաճառելու վերաբերյալ հակասում է վերը նշված օրենքին և ՀՀ քաղ. օր-ի 305 հոդվածի համաձայն` ենթակա է ճանաչման անվավեր: Նշված հիմքով անվավեր են ենթակա ճանաչման նաև վիճելի տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդային վաճառքը, 21.04.2004թ. առուվաճառքի պայմանագիրը և Ս. Մելիքսեթյանի տրված 23.01.2004թ. թիվ 1469530 անշարժ գույքի սեփականության իրավունքի գրանցման վկայականը:

Բացի այդ, դատարանի կարծիքով ՍՊԸ-ի կանոնադրության 9.2 կետի համաձայն` մինչև պայմանագրի լուծմանը հավանություն տալը և տարածքը թաղապետարանին հանձնելը ՍՊԸ-ն նըշված հարցը պետք է համաձայնեցներ իր հիմնադիր` ՀՀ Գրողների միության հետ, ինչը նրա կողմից չի կատարվել:

Վերոգրյալի հիման վրա, ղեկավարվելով ՀՀ քաղ.դատ. օր-րի 130-132,163 հոդվածներով, դատարանը

 

Վ Ճ Ռ Ե Ց

Դիմումը բավարարել:

Անվավեր ճանաչել Երևանի Կասյան փաղոցի թիվ 3 շենքի ոչ բնակելի տարածքի օտարման մասին Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, նշված տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, 21.01.2004թ. առուվաճառքի պայմանագիրը և Սերգեյ Մելիքսեթյանին տրված 23.01.2004թ. թիվ 1469530 անշարժ գույքի սեփականության իրավունքի գրանցման վկայականը: Արաբկիր թաղապետարանից, որպես պետտուրքի փոխհատուցում, հօգուտ ՀՀ Գրողների միության բռնագանձել 4000 դրամ, հօգուտ պետ. բյուջեի 8000 դրամ: Վճիռը կարող է բողոքարկվել քաղ. գործերով վերաքննիչ դատարան` հրապարակման օրվանից 15-օրյա ժամկետում: Վճռի կամովին չկատարելու դեպքում դա կկատարվի դատական ակտերի հարկադիր կատարման ծառայության միջոցով` պարտապանի հաշվին:

 

ԴԱՏԱՎՈՐ` Ա.ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

* * *


Գործ թիվ 04-1148
Վ Ճ Ի Ռ
ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանը հետևյալ կազմով`
16.07.2004թ. ք.Երևան
նախագահությամբ դատավոր` Տ.ՍԱՀԱԿՅԱՆ
քարտուղարությամբ` Գ.ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Դատավորներ` Ա. ԽԱՌԱՏՅԱՆ; Վ. ԱՎԱՆԵՍՅԱՆ
Դիմումատուի լիազորված անձ` Լ. ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ /"Լեվ Գրուպ" իրավաբանական գրասենյակ/
Պատասխանողի լիազորված անձ` ՌՈԲԵՐՏ ՍԱՆՈՅԱՆ
/Արաբկիրի թաղապետարան/
Երրորդ անձի լիազորված անձ`
ՄՀԵՐ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ

2004թ-ի հուլիսի 16-ին Երևանում, վերաքննիչ դատարանում, դռնբաց դատական նիստում Երևան քաղաքի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանի /դատավոր` Ա.Առաքելյան/ 11.03.2004թ. կայացրած վճռի դեմ երրորդ անձ Սերգեյ Մելիքսեթյանի կողմից բերված վերաքննիչ բողոքի հիման վրա քննության առավ քաղաքացիական գործն ըստ դիմումի ՀՀ Գրողների միության` Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. որոշումը, Երևանի Կասյան 3 հասցեում գտնվող տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, նշված տարածքի առուվաճառքի պայմանագիրը, սեփականության վկայագիրն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին:

Առաջին ատյանի դատարանը վճռել է դիմումը բավարարել:

Կատարված դատաքննությամբ վերաքննիչ դատարանը պարզեց հետևյալը: Դիմող կողմը դատարանին հայտնել է, որ 2003թ. դեկտեմբերի 19-ի Արաբկիր համայնքի ավագանու թիվ 204 որոշման համաձայն աճուրդով վաճառվել է Արաբկիր համայնքի սեփականությունը հանդիսացող Կասյան 3 շենքի տակ գտնվող 155.1քմ մակերեսով ոչ բնակելի տարածքը: Նշված տարածքում 1965-1967 թվականներից սկսած գործել է ՀՀ Գրողների միության պոլիկլինիկան: Հետագայում, հիմք ընդունելով 01.07.1994թ. Երքաղգործկոմի թիվ 28/3 հատկացման մասին որոշումը, ՀՀ Գրողների միության կողմից հիմնադրված "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի, որի միակ մասնակիցը հանդիսանում է դիմողը, և թաղապետարանի միջև կնքվել է վիճելի ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիր: 09.09.2002թ. թիվ ԳՄ-07 գրությամբ ՀՀ Գրողների միությունը դիմել է պատասխանողին նշված տարածքը վաճառելու առաջարկով, ի պատասխան որի վերջինս 03.10.2002թ. թիվ 25/01-3/955 գրությամբ հայտնել է, որ առաջարկին կանդրադառնա "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸի և դիմողի միջև տարածքի գնման հետ կապված տարաձայնությունների լուծումից հետո: Տարաձայնությունների լուծումից հետո 12.08.2003թ. թիվ 3/826 գրությամբ դիմողը կրկին անգամ դիմել է պատասխանողին տարածքը գնելու առաջարկով, ի պատասխան որի 10.10.2003թ. թիվ 25/02-3/826 գրությամբ վերջինս հայտնել է, որ տարածքի օտարման հարցը սահմանված կարգով կներկայացվի ավագանու քննարկմանը: Փաստորեն, ՀՀ Գրողների միության սույն հայտը ոչ միայն չի քննարկվում ավագանու նիստում, այլ ավագանին որոշում է կայացնում այն աճուրդով վաճառել ու 08.01.2004թ. նշված տարածքն աճուրդով վաճառում է մեկ այլ անձի: Գտնում է, որ պատասխանողը պարտավոր էր "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի հիմքով պետական գույքի մասնավորեցումը կատարել ուղղակի վաճառքի ձևով ընկերության բաժնեմասի սեփականատիրոջը, քանի որ օրենքով սահմանված կարգով բաժնեմասի սեփականատերը գրավոր դիմել էր պատասխանողին, իսկ վերջինիս կողմից շրջանցվել է օրենսդիրի կողմից պարտադիր պայման դիտվող սույն դրույթը և տեղի է ունեցել աճուրդ, որով խախտվել է հայցվորի սահմնադրական իրավունքը` տարածքն ուղիղ վաճառքով ձեռք բերելը:

Նշվեց, որ ղեկավարվելով "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի, ՀՀ քաղ.օր-ի 305 հոդվածի, ՀՀ քաղ. դատ. օր-ի 159, 98 և 125 հոդվածների պահանջներով` խնդրում է անվավեր ճանաչել Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. որոշումը, Կասյան 3 հասցեում գտնվող 155,1 քմ. տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդով վաճառքը, նշված տարածքի առուվաճառքի պայմանագիրը և Սերգեյ Մելիքսեթյանին տրված սեփականության վկայագիրը: Արաբկիրի թաղապետարանի լիազորված անձ Ռ.Սանոյանը դիմումի դեմ առարկելով, նշեց, որ դիմումն ակնհայտ անհիմն է, չի բխում համապատասխան իրավական ակտերից և ենթակա է մերժման հետևյալ պատճառաբանություններով: Դիմումով վիճարկվում է Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, համաձայն որի որոշվել է համայնքի սեփականությունը հանդիսացող Կասյան փողոցի 3 հասցեում գտնվող 155,1 քմ. ոչ բնակելի տարածքը վաճառել դասական աճուրդի ձևով: Արդյունքում տարածքը 08.01.2004թ. կայացած աճուրդով վաճառվում է հաղթող ճանաչված ՀՀ քաղաքացի Սերգեյ Մելիքսեթյանին: Տարածքը մինչև 01.12.2003թ. վարձակալական հիմունքներով զբաղեցված է եղել "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ կողմից, որի միակ հիմնադիրը դիմողն է: Դիմողը նշում է, որ պատասխանողը պարտավոր էր "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի հիմքով` պետական գույքի մասնավորեցման ուղղակի վաճառքի ձևով կատարեր ընկերության բաժնեմասի սեփականատիրոջը: Այստեղից ուղղակի հետևում է, որ ըստ դիմումի` համայնքի սեփականություն համարվող գույքը պետք է օտարվեր պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրությամբ սահմանված կարգով, ապա նաև տարածքը հանդիսացել է պետական սեփականություն, այլ ոչ թե համայնքի: Տվյալ դեպքում անհրաժեշտ է պարզել արդյոք "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքը կիրառելի է սույն քաղաքացիական գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ: "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 1 հոդվածի 3-րդ պարբերության համաձայն` համայնքի գույքի, այդ թվում` անավարտ շինարարության օբյեկտների մասնավորեցման իրավահարաբերությունները, բացառությամբ սույն օրենքի 3-րդ հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետի, սույն օրենքով չեն կարգավորվում: Այսինքն, դիմողի պնդումն ընդունելի կլինի, եթե ապացուցվի, որ առկա է վերոհիշյալ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նշված հանգամանքը: Համաձայն այդ իրավանորմի` մասնավորեցման օբյեկտ են "Բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքին հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալության իրավաբանական անձանց": Իրավանորմից ուղղակի հետևում է, որ համայնքային սեփականություն համարվող գույքի օտարման դեպքում, եթե օտարման պահին տրամադրված է վարձակալության իրավաբանական անձանց, ապա այդ գործընթացը պետք է կատարվի պետական գույքի մասնավորեցման օրենսդրությամբ սահմանված կարգով: Տարածքն աճուրդով վաճառելու մասին ընդունման պահին որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի վարձակալության հանձնված չի եղել: Ընկերության և պատասխանողի միջև 24.12.2001թ. կնքված ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիրը ընկերության տնօրենի` Արաբկիր համայնքի ղեկավարին ուղղված 01.12.2003թ. գրությամբ դադարել է: 10.12.2003թ. վարձակալության պայմանագրի դադարման կապակցությամբ` ընկերության և պատասխանողի միջև կնքվում է ոչ բնակելի տարածքի հանձնման-ընդունման ակտ: Այսինքն, որոշման ընդունման պահին, "Պետական գույքի մասնավորեցման" ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի տեսանկյունից, պատասխանողը կաշկանդված չի եղել տարածքի օտարման հարցը հիշյալ օրենքով սահմանված կարգով կարգավորելու, քանի որ ինչպես վերը նշվեց այդ պահին որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձ տարածքի նկատմամբ պետական գրանցում ստացած գույքային իրավունք չի ունեցել: Քանի որ հերքվում է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի սույն քաղաքացիական գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ կիրառելիության հանգամանքը, պատասխանողը որպես տարածքի սեփականատեր գործել է իր իրավասության սահմաններում և ՀՀ օրենսդրությամբ սահմանված կարգով տնօրինել է տարածքի ճակատագիրը: Վերոգրյալի հիման վրա խնդրում է դիմումը մերժել: Երրորդ անձ Սերգեյ Մելիքսեթյանի ներկայացուցիչ Մ. Շահնազարյանը դիմումի դեմ առարկեց, որ դիմողի կողմից ներկայացված դիմումն ակնհայտ անհիմն է, չի բխում համապատասխան իրավական ակտերից և ենթակա է մերժման` ունենալով հետևյալ պատճառաբանություններն ու հետևությունները: Դիմումով, փաստորեն, վիճարկվում է Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. թիվ 204 որոշումը, որի կատարման արդյունքում Ս. Մելիքսեթյանը, հաղթելով կայացած աճուրդում, կնքված առուվաճառքի պայմանագրի հիման վրա Կասյան փողոցի 3 հասցեում գտնվող 155,1քմ. ոչ բնակելի տարածքի նկատմամբ ձեռք է բերել սեփականության իրավունք: Սույն քաղ. գործի օբեյեկտիվ քննության անհրաժեշտությունից ելնելով` անհրաժեշտ է պարզել հետևյալ կարևոր հանգամանքները. կիրառելի է արդյոք պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդըրությունը սույն քաղ. գործով իրավահարաբերությունների նկատմամբ, համապատասխանում է արդյոք երրորդ անձը ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքով նախատեսված բարեխիղճ ձեռք բերողի կարգավիճակին: Պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության կիրառելիության մասով պատասխանողի կողմից դատարան ներկայացված դիմումի պատասխանում նշված են դրա հերքման հիմնական հիմնավորումները: Այնուհանդերձ պետք է ներկայացնել ևս մի շարք հանգամանքներ, որոնք իրավական տեսանկյունից էլ ավելի են ամրապնդում պետական գույքի մասին օրենսդրության սույն քաղ.գործի նկատմամբ անկիրառելիության հանգամանքը: Այսպես, դեռևս 13.03.1997թ. ՀՀ Կառավարության թիվ 42 որոշմամբ Երևան քաղաքի համայնքներին սեփականության իրավունքով հանձնվեցին որոշ շինություններ, տարածքներ և սահմանվեց բազմաբնակարան շենքերի ոչ բնակելի տարածքների նկատմամբ թաղային համայնքների իրավունքներն ու սահմանափակումները: Իրավական տեսանկյունից սույն գործին վերաբերելի է ՀՀ Կառավարության 20.06.2001թ. թիվ 550 որոշումը, որով փոփոխություններ և լրացումներ կատարվեցին նաև ՀՀ Կառավարության թիվ 42 որոշման մեջ: Համաձայն ՀՀ Կառավարության թիվ 550 որոշման 1-ին կետի` Երևանի քաղաքային բնակարանային տնտեսության ձեռնարկությունների հաշվեկշիռներում հաշվեգրված բնակարանային ֆոնդի բնակելի շենքերի բացվածքները և ոչ բնակելի տարածքները, իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձանց սեփականության իրավունքով չպատկանող շինությունները համարել համապատասխան թաղային համայնքին սեփականության իրավունքով պատկանող հանձնված, բացառությամբ պետական հիմնարկների կամ կազմակերպությունների կողմից զբաղեցված տարածքների և "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված տարածքների: ՀՀ Կառավարության թիվ 550 որոշման հրապարակման պահին` 20.06.2001թ. Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքը որևէ պետական հիմնարկի, պետական կազմակերպության կողմից զբաղեցված չի եղել, տարածքը չի համընկել "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված չափանիշներին: Այսինքն, ՀՀ կառավարության թիվ 550 որոշման ուժով Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքի նկատմամբ պատասխանողը ձեռք է բերել սեփականության իրավունք: Պատասխանողի սեփականության իրավունքը տարածքի նկատմամբ միանշանակ ընդունվում է դիմողի կողմից, քանի որ դիմումի 1-ին պարբերությունում նշված է "Արաբկիր համայնքի սեփականություն հանդիսացող Կասյան 3 շենքի տակ գտնվող 155,1 քմ. մակերեսով ոչ բնակելի տարածք" բառերը: Ինչ վերաբերում է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 3 հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետով նախատեսված չափանիշներին, ապա համաձայն այդ իրավանորմի` մասնավորեցման օբյեկտ են "բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում` պետության կողմից համայնքին հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք` տրամադրված են վարձակալության իրավաբանական անձանց": Այստեղից երևում է, որ եթե տարածքն աճուրդով օտարելու մասին Արաբկիր համայնքի ավագանու որոշման ընդունման պահին, եթե այն վարձակալությամբ հանձնված լիներ որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի, ապա օտարման գործընթացը պետք է կարգավորվեր պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդըրությամբ սահմանված կարգով: Սակայն ինչպես պատասխանողի կողմից դատարան ներկայացված դիմումի պատասխանում է նշված` տարածքն աճուրդով վաճառելու մասին որոշման ընդունման պահին այն որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի վարձակալության հանձնված չի եղել: "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ և պատասխանողի միջև 24.12.2001թ. կնքված ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիրն ընկերության տնօրենի` Արաբկիր համայնքի ղեկավարին ուղղված 01.12.2003թ. գրությամբ դադարել է: 10.12.2003թ. վարձակալության պայմանագրի դադարման կապակցությամբ ընկերության և պատասխանողի միջև կնքվում է ոչ բնակելի տարածքի հանձնըման-ընդունման ակտ: Իսկ ավագանու վիճարկվող որոշումն ընդունվել է 19.12.2003թ., երբ տարածքը որևէ երրորդ անձի գույքային իրավունքով ծանրաբեռնված չի եղել: Փաստորեն, վերոշարադրյալով ուղղակի բացառվում է պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության, մասնավորապես "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի կիրառելիության հանգամանքը սույն գործով անցնող իրավահարաբերությունների նկատմամբ, իսկ պատասխանողը գործել է "Տեղական ինքնակառավարման մասին" ՀՀ օրենքի 16 հոդվածի 20-րդ ենթակետի, 32 հոդվածի 12-րդ ենթակետի, ՀՀ քաղ. օր-ի 163 և 167 հոդվածների սահմաններում:

Պետական գույքի մասնավորեցումը, համաձայն "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 4 և 12 հոդվածների, պետական գույքի մասնավորեցման ծրագիրը` մասնավորեցվող օբյեկտների ցանկով, հաստատվում է ՀՀ Ազգային Ժողովի կողմից ընդունվող համապատասխան օրենքով: "Պետական գույքի մասնավորեցման 2001-2003թթ. ծրագրերի մասին" ՀՀ օրենքում Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքն ընդգրկված չէ մասնավորեցվող օբյեկտների մեջ և ընհանրապես այդ տարածքը որևէ կերպ հիշատակված չէ: Այստեղից երևում է, որ Կասյան 3 հասցեում գտնվող ոչ բնակելի տարածքը չի կարող համարվել մասնավորեցման օբյեկտ, որն էլ իրավական տեսանկյունից ևս հիմք է դիմումը մերժելու համար: Մյուս կարևոր հանգամանքը, որ նույնպես էական նշանակություն ունի, վերաբերում է դիմողի ոչ պատշաճ լինելու հանգամանքին և իրավանորմի` "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածի սխալ մեկնաբանմանը: Համաձայն նշված հոդվածի` պետական գույքն ուղղակի վաճառքի ձևով մասնավորեցվում է տվյալ ընկերության ոչ պետական բաժնեմասի սեփականատիրոջը: Ակնհայտ է, որ ավագանու վիճարկվող որոշմամբ որոշվել է օտարել տարածքը որպես անշարժ գույք, իսկ "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածը վերաբերում է պետական բաժնեմասով մասնավորեցվող ընկերություններին: Տվյալ դեպքում վիճարկվող տարածքը չի հանդիսացել "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ի գույքի բաղկացուցիչ մաս, այլ եղել է այդ ընկերության կողմից վարձակալած գույք և վերջինս չի էլ ունեցել պետական բաժնեմաս: Իսկ վարձակալի մասով նշված 18 հոդվածն առանձին դրույթ է նախատեսում: Այսինքն, դիմողը, հանդիսանալով "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ միակ հիմնադիր-մասնակիցը, պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության կիրառելիության պայմաններում, հնարավորություն չէր ունենա հիշատակված օրենքի 18 հոդվածով մասնակցելու մասնավորեցմանը: Նշեց նաև, որ համաձայն "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18-4 և 24-1 հոդվածների` պետական գույքի մասնավորեցման որոշումն ընդունում է ՀՀ Կառավարությունը: Հայտնի է, որ ՀՀ Կառավարությունը նման որոշում չի ընդունել և չէր էլ կարող ընդունել, որովհետև տարածքը, չհանդիսանալով մասնավորեցման օբյեկտ, ընդգրկված չի եղել այժմ ՀՀ ԱԺ-ի կողմից ընդունված "Պետական գույքի մասնավորեցման ծրագրերի մասին" օրենքներում: Նշված հանգամանքը ևս ապացուցում է դիմումի անհիմն լինելու հանգամանքը: Եվ վերջապես անկախ գործարքի մյուս կողմի` թաղապետարանի, գործարքի կատարմանը մասնակցության օրինական կամ ոչ օրինական լինելու հանգամանքից, տվյալ դեպքում Ս.Մելիքսեթյանը հանդիսանում է բարեխիղճ ձեռք բերող: Բարեխիղճ ձեռք բերողի հետ կապված հարաբերությունների նկատմամբ, երբ վիճարկվում են գույքը հետ վերադարձնելու պահանջի մասին հարցերը, կիրառվում է ՀՀ քաղ. օր-ի 175 հոդվածը, որի 1-ին կետի համաձայն` եթե գույքը հատուցմամբ ձեռք է բերվել այդ գույքն օտարելու իրավունք չունեցող անձից, որի մասին ձեռք բերողը չգիտեր և չէր կարող իմանալ, ապա սեփականատերն իրավունք ունի ձեռք բերողից տվյալ գույքը պահանջել միայն այն դեպքում, երբ գույքը կորցրել է սեփականատերը կամ այն անձը, ում սեփականատերը հանձնել է տիրապետման, կամ այն հափշտակել է մեկից կամ մյուսից, կամ նրանց տիրապետումից դուրս է եկել անկախ նրանց կամքից, որպիսի հանգամանքները տվյալ դեպքում առկա չեն: Եվ վերջապես, Ս. Մելիքսեթյանը տարածքը ձեռք է բերել գործարքի կնքման և կատարման միջոցով, որտեղ բնականաբար դրսեվորվել է գործարքի մյուս կողմի` թաղապետարանի կամարտահայտությունը գործարքի կնքման և կատարման համար:

Նշեց նաև, որ չնայած իրավական առումով դիմումն ամբողջովին համարում է անհիմն, սակայն նկատի ունենալով հայցի բարոյական կողմը, նաև այն պատճառաբանությունները, որ ՀՀ Գրողների միության անդամները զրկվում են բժշկական սպասարկումից, չնայած որ պոլիկլինիկան իր սանիտարական վիճակով և տեխնիկական հագեցվածությամբ երբևէ չի համապատասխանել որպես բուժհիմնարկ ծառայելու համար, հաշտության առաջարկ է ներկայացնում` նշելով, որ ինքը որպես տարածքի սեփականատեր նպատակադրված է այն վերակառուցել որպես բուժպոլիկլինիկա և հագեցնել նորագույն սարքավորումներով և պարտավորվում է Գրողների միոթւյան անդամներին անվճար բուժօգնություն ցուցաբերել ատամնաբուժության գծով, սակայն քանի որ Գրողների միությունը կտրականապես մերժել է իրենց այդ առաջարկը, չնայած հաշտության համաձայնության գալու համար դատարանի կողմից տված երկար ժամկետին, խնդրեց դիմումն ամբողջությամբ մերժել:

Լսելով կողմերին, ուսումնասիրելով և գնահատելով գործում եղած ապացույցները, դատարանը գտնում է, որ հայցն անհիմն է, ենթակա է մերժման հետևյալ պատճառաբանությամբ: Վիճելի ք. Երևան, Կասյան 3 շենքի տակ գտնվող 155.1քմ. ոչ բնակելի տարածքի սեփականատերը, համաձայն թիվ 492433 անշարժ գույքի սեփականության իրավունքի գրանցման վկայականի, որը տրվել է ՀՀ Կառավարության 13.03.1997թ. թիվ 42 և 20.06.2001թ. թիվ 550 որոշումների հիման վրա, հանդիսանում էր Արաբկիրի թաղապետարանը: 28.12.2001թ. թիվ 004691 անշարժ գույքի վարձակալության իրավազորության գրանցման վկայականի համաձայն ՀՀ Գրողների միության "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊԸ-ն վարձակալության հիմքերով զբաղեցրել է նշված վիճելի տարածքը` ըստ պայմանագրի պետք է զբաղեցներ մինչև 01.12.2006թ.: 01.12.2003թ. գրությամբ ընկերության տնօրենը գրավոր դիմել է Արաբկիր համայնքի ղեկավարին և այդ գրության հիման վրա վաղաժամկետ դադարեցվել է նշված վարձակալության պայմանագիրը: 10.12.2003թ. վարձակալության դադարեցման կապակցությամբ կողմերի մասնակցությամբ կազմվել է վիճարկվող տարարածքի ընդունման-հանձնման ակտ, որից հետո ընկերությունն ազատել է տարածությունը և այն սահմանված կարգով հանձնել սեփականատիրոջը` Արաբկիր թաղապետարանին: ՀՀ Գրողների միության կողմից գրավոր առաջարկներ են արվել համայնքի ղեկավարին վիճելի տարածքն իրենց վաճառելու համար, սակայն Արաբկիրի թաղապետարանը մերժել է այդ առաջարկները, համապատասխան գրավոր պատասխան հղելով այն մասին, որ տարածքի վաճառքի հարցը կներկայացվի ավագանու քննարկմանը: Իսկ ավագանու 19.12.2003թ. որոշման համաձայն վիճելի տարածքը վաճառելու համար կազմակերպվել է աճուրդ: Աճուրդը կազմակերպվել և անց է կացվել օրենքի պահանջներին համապատասխան, որտեղ հաղթող է ճանաչվել և տարածքը գնել Սերգեյ Մելիքսեթյանը, որը և իր սեփկանության իրավունքը գրանցել է կադաստրի մարմիններում: ՀՀ Գրողների միությունը դատարան է դիմել հատուկ վարույթի կարգով` անվավեր ճանաչելու ավագանու որոշումը, դրա հիման վրա անցկացված աճուրդը, վիճելի տարածքի առուծախի պայմանագիրը և դրանց հիման վրա գրանցված սեփականության իրավունքի վկայականը:

Նախ, դատարանը գտնում է, որ դիմումով առաջ քաշված վիճարկվող հարցերը պետք է դատարանում վիճարկվեն ոչ թե հատուկ, այլ հայցային վարույթով և որպես պատասխանողներ կանչվեին և գործի քննությանը ներգրավվեին ինչպես նոտարը, այնպես էլ կադաստրի պետական կոմիտեն, որը չի արվել և ըստ էության քննության առարկա են դարձվել հարցեր, որտեղ վիճարկվել են թե նոտարի, թե կադաստրի պետական կոմիտեի գործողությունները: Հայցվոր կողմի այն պատճառաբանությունը, թե հարցը պետք է լուծվեր "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18-րդ հոդվածի համաձայն, այսինքն թաղապետարանը պարտավոր էր տարածքի, որպես պետական գույքի, մասնավորեցումը կատարեր ուղղակի վաճառքի ձևով իրենց, քանի որ վերջիններս սահմանված կարգով դիմել են թաղապետարանին այդ առթիվ, դատարանը գտնում է անհիմն, քանի որ, ինչպես արդեն վերը նշվել է, վիճելի տարածքը երբևէ ընդգրկված չի եղել մանավորեցվող պետական անշարժ գույքի ցուցակներում, ավելին, այն օրենքով սահմանված կարգով տրված սեփականության վկայականի համաձայն հանդիսացել է Արաբկիր թաղապետարանի սեփականությունը:

Տվյալ դեպքում կիրառելի չէ "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի 18 հոդվածը, քանի որ համաձայն նույն օրենքի 3-րդ հոդվածի 2-րդ կետի Ը ենթակետի` մասնավորեցման օբյեկտ են "բնակելի շենքերում համայնքային սեփականություն համարվող, այդ թվում պետության կողմից համայնքին հայեցողական սեփականության իրավունքով հանձնված ընդհանուր օգտագործման տարածք չհամարվող ոչ բնակելի տարածքները, եթե դրանք տրամադրված են վարձակալությամբ իրավաբանական անձանց": Հետևում է, որ եթե տարածքն աճուրդով օտարելու մասին Արաբկիր համայնքի ավագանու որոշման ընդունման պահին այն վարձակալության հանձնված լիներ որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի, ապա տարածքի օտարման գործընթացը պետք է կարգավորվեր վերը նշված օրենսդրությամբ սահմանված կարգով: Սակայն նշված տարածքն աճուրդով վաճառելու մասին ավագանու որոշման ընդունման պահին այն որևէ իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձի վարձակալության հանձնված չի եղել: "Մագնոլիա-մեդիքլ" ՍՊ ընկերության և թաղապետարանի միջև 24.12.2001թ. կնքված ոչ բնակելի տարածքի վարձակալության պայմանագիրն ընկերության տնօրենի` Արաբկիր համայնքի ղեկավարին ուղղված 01.12.2003թ. գրությամբ դադարել է և 10.12.2000թ. վարձակալության պայմանագրի դադարեցման կապակցությամբ ընկերության և թաղապետարանի միջև կազմվել է ոչ բնակելի տարածքի հանձնման-ընդունման ակտ, սակայն որոնք չեն վիճարկվել դիմումատուի կողմից, իսկ ներկայումս վիճարկվող ավագանու որոշումն ընդունվել է 19.12.2003թ., երբ այլևս տարածքը որևէ երրորդ անձի գույքային իրավունքներով ծանրաբեռնված չեն եղել: Հետևաբար հարցին նշված ասպեկտով մոտենալիս բացառվում է պետական գույքի մասնավորեցման մասին օրենսդրության` մասնավորապես "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքի կիրառումը տվյալ վեճի լուծման ընթացքում: Վիճելի տարածքը հանդիսացել է համայնքի, այլ ոչ թե պետական սեփականություն, հետևաբար պետք է առաջնորդվել ՀՀ "Տեղական ինքնակառավարման մարմինների մասին" ՀՀ օրենքի պահանջներով` ՀՀ քաղ.օր-ի 163, 169 հոդվածների հանապատասխան, ինչպես և վարվել է թաղապետարանը:

Այսպիսով, ՀՀ Գրողների միությունը դիմել է դատարան անվավեր ճանաչելու ավագանու վերը նշված որոշումը, դրա հիման վրա տեղի ունեցած աճուրդը և աճուրդում հաղթող ճանչված Ս.Մելիքսեթյանի և թաղապետարանի միջև կնքված առուծախի պայմանագիրը, ինչպես նաև Ս.Մելիքսեթյանի անվամբ տրված սեփականության վկայականը, որը դատաքննությամբ հիմնավորվեց, որ կատարվել են ՀՀ օրենսդրությամբ սահմանված կարգով և դրանք անվավեր ճանաչելու հիմքեր չկան: Բացի այդ, դատարանն արձանագրում է նաև, որ ՀՀ քաղ.օր-ի 275 հոդ. համաձայն բարեխիղճ ձեռք բերողից գույքը կարող է ետ պահանջվել, եթե գույքը հատուցմամբ ձեռք է բերվել այդ գույքն օտարելու իրավունք չունեցող անձից, որի մասին ձեռք բերողը չգիտեր և չէր կարող իմանալ /բարեխիղճ ձեռք բերող/, ապա սեփականատերն իրավունք ունի ձեռք բերողից տվյալ գույքը պահանջել միայն այն դեպքում, երբ գույքը կորցրել է սեփականատերը կամ այն անձը, ում այդ գույքի սեփականատերը հանձնել է տիրապետման, կամ այն հափշտակվել է մեկից կամ մյուսից կամ նրանց տիրապետումից դուրս է եկել այլ ճանապարհով` անկախ նրանց կամքից: Տվյալ դեպքում գույքը ձեռք է բերվել օրինական ճանապարհով, Սերգեյ Մելիքսեթյանը որպես բարեխիղճ ձեռք բերող հանդիսանում է վիճելի տարածքի սեփականատերը, որի իրավունքները պաշտպանվում են ՀՀ օրենսդրությամբ:

Դատարանը, անդրադառնալով դիմող կողմի այն պատճառաբանությանը, որ աճուրդը ևս անցկացվել է խախտումներով, որ սակարկություններն անցկացնելուց առնվազն 30 օր առաջ պետք է ծանուցում արվեր սակարկություններ անցկացնելու մասին, սակայն ծանուցում արված է 10 օր առաջ, որը նախատեսված է "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքով, ևս անհիմն է, քանի որ, ինչպես արդեն նշվեց, թաղապետարանն առաջնորդվել է ոչ թե "Պետական գույքի մասնավորեցման մասին" ՀՀ օրենքով, այլ "Տեղական ինքնակառավարման մասին" ՀՀ օրենքի պահանջներով և պահպանվել է աճուրդներն անցկացնելու օրենքով սահմանված կարգը: Ղեկավարվելով ՀՀ քաղ.դատ.օր-ի 163 հոդ. վերաքննիչ դատարանը

 

Վ Ճ Ռ Ե Ց

ՀՀ Գրողների միության դիմումը` Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.2003թ. որոշումը, Երևանի Կասյան 3 հասցեում գտնվող տարածքի 08.01.2004թ. աճուրդը, նշված տարածքի առուծախի պայմանագիրը և սեփականության վկայագիրն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին, մերժել: Պետ.տուրքի հարցը համարել լուծված: Վճիռը կարող է բողոքարկվել ՀՀ Վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և տնտեսական պալատին 15 օրվա ընթացքում:

 

Նախագահող դատավոր` Տ.ՍԱՀԱԿՅԱՆ

դատավոր` Ա.ԽԱՌԱՏՅԱՆ

դատավոր` Վ.ԱՎԱՆԵՍՅԱՆ

* * *

ՀՀ քաղաքացիական գործերով
ՀՀ վճռաբեկ դատարան
վերաքննիչ դատարան
Դատավորներ`
Տ.Սահակյան
Ա.Խառատյան
Վ.Ավանեսյան
Քաղաքացիական գործ թիվ 3-1725/ՎԴ/ 2004թ.
Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ
ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և տնտեսական գործերով պալատը հետևյալ կազմով`
17.09.2004թ. ք.Երևան
նախագահությամբ դատավոր` Ա. ՄԿՐՏՈՒՄՅԱՆԻ
Դատավորներ` Հ. ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Ս. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Ս.ԳՅՈՒՐՋՅԱՆ
Վ. ԱԲԵԼՅԱՆ

Դռնբաց դատական նիստում քննեց Հայաստանի Գրողների միության վարչության վճռաբեկ բողոքը ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի 16.07.04թ. վճռի դեմ ըստ Հայաստանի գրողների միության վարչության դիմումի` Արաբկիր համայնքի ավագանու 19.12.03թ. որոշումը, Երևանի Կասյան 3 հասցեում գտնվող տարածքի վերաբերյալ 08.01.04թ. աճուրդով վաճառքը, առուվաճառքի պայմանագիրը և սեփականության իրավունքի գրանցման վկայականն անվավեր ճանաչելու պահանջների մասին:

Կողմերը պալատին հայտնեցին, որ 29.07.04թ. կնքել են հաշտության համաձայնություն` ներկայացնելով դրա գրավոր տեքստը:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 33 հոդվածի համաձայն` կողմերը դատավարության ցանկացած փուլում կարող են գործն ավարտել հաշտության համաձայնությամբ: Կողմերի միջև կայացված հաշտության համաձայնությունը ձևակերպվում է գրավոր:

Կողմերին պարզաբանվեց ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 110 հոդվածով սահմանված հաշտության համաձայնությամբ գործի վարույթը կարճելու դատավարական հետևանքները:

Պալատն ուսումնասիրելով կողմերի հաշտության համաձայնությունը, գտավ, որ այն չի հակասում օրենքին և չի խախտում այլ անձանց իրավունքները և օրինական շահերը: Հետևաբար, կողմերի հաշտության համաձայնությունը պետք է հաստատել:

Վերոգրյալի հիման վրա և ղեկավարելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 33, 109, 236-239 հոդվածներով, պալատը

 

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

Հաստատել կողմերի 29.07.04թ. հաշտության համաձայնությունը. "ՀՀ Գրողների միությունը, ի դեմս նախագահ Լևոն Անանյանի, Արաբկիր համայնքի թաղապետարանը, ի դեմս թաղապետ Լևոն Հարությունյանի և ՀՀ քաղաքացի Սերգեյ Մելիքսեթյանը /անձնագիր` ...../ ընդունելով այն փաստը, որ ըստ հայցի ՀՀ Գրողների միության ընդդեմ Արաբկիր թաղապետարանի և 3-րդ անձ Ս.Մելիքսեթյանի` աճուրդի որոշումը, առուվաճառքի պայմանագիրը, սեփականության վկայականն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին, քաղաքացիական գործով կողմերը եկել են համաձայնության, կնքելով սույն հաշտության համաձայնությունը հետևյալի մասին.

1. Ս.Մելիքսեթյանը վաճառում է ՀՀ Գրողների միությանը ք. Երևան, Կասյան 3 հասցեում գտնվող 155,1 քմ ոչ բնակելի տարածքը 4.358.000 /չորս միլիոն երեք հարյուր հիսունութ հազար/ ՀՀ դրամ գումարով: ՀՀ Գրողների միությունը Ս.Մելիքսեթյանի անձնական բանկային հաշվարկային հաշվին փոխանցում է 1-ին կետում նշված գումարն ամբողջությամբ: Ս.Մելիքսեթյանը պարտավորվում է 2/երկու/ աշխատանքային օրվա ընթացքում ՀՀ Գրողների միության հետ կնքել նշված տարածքի առուվաճառքի պայմանագիրը և նոտարական կարգով վավերացնել:

2. Հաշտության համաձայնությամբ նախատեսված "1" կետը կատարելուց հետո ՀՀ Գրողների միությունը և Արաբկիր թաղապետարանը, Ս.Մելիքսեթյանը և ՀՀ Գրողների միությունը դադարում են միմյանց նկատմամբ պահանջ ունենալուց:

3. Կողմերը դիմում են ՀՀ Վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և տնտեսական գործերով պալատին` հաստատելու սույն հաշտության համաձայնությունը:

 

ՀՀ Գրողների միության նախագահ Լ.Անանյան /ստորագրություն /

Արաբկիր համայնքի թաղապետ Լ.Հարությունյան /ստորագրություն/

Քաղաքացի Ս.Մելիքսեթյան /ստորագրություն/

 

ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի 16.07.04թ. վճիռը բեկանել և գործի վարույթը կարճել:

Որոշումն օրնական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից և ենթակա չէ բողոքարկման:

 

ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ` /ստորագրություն/

ԴԱՏԱՎՈՐՆԵՐ` /ստորագրություններ/