ԱՇԽԱՏՈՂԸ ՈՉ ՃՈՐՏ Է, ՈՉ ԷԼ ՍՏՐՈՒԿ

Նախկին ԽՍՀՄ գերհզոր երկիրը, որի բաղկացուցիչ մասն էր կազմել նաև այսօրվա Հայաստանի Հանրապետությունը, իր մի շարք չարիքներով ու թերություններով հանդերձ (ամենամեծ չարիքն, ըստ իս, աթեիզմի ուսմունքն ու երկրային կուռքեր պաշտելն էր) ուներ աշխարհում նմանը չունեցող կայացած աշխատանքային իրավունքի ինստիտուտ: Այդ գերհզոր երկրում, որի կորիզը կազմում էր բանվորա-գյուղացիական դաշինքը, աշխատողներն օրենքով ամրագրված այնքան իրավունքներ ունեին, որի մասին այժմ չեն կարող երազել ամենազարգացած ու դեմոկրատական երկրների աշխատողները (օրինակª անվճար հանգստյան տներից, բուժական կլինիկաներից, հետծննդյան արտոնություններից, երիտասարդ մասնագետներին արտահերթ բնակարան տրամադրելու իրավունքից օգտվելը եւ այլն):

ՄԵՐ ՏԱՆ ՊԱՏԻՎԸ

Գարնան զարթոնքի հետ սկսվել է տունը, բակը, քաղաքը, երկիրն աղբից ու կեղտից մաքրելու միամսյակ: Ըստ պաշտոնական լրատվության` տնկվել ու տնկվելու են տասնյակ հազարավոր ծառ ու թուփ: Դա լավ է, առավել եւս, երբ այն դրված է պետական մակարդակի վրա: Հայն, ըստ էության, ոչ միայն աշխատասեր է, այլեւ մաքրասեր, և յուրաքանչյուր հայ մարդու տուն փայլում է մաքրությամբ և կոկիկությամբ: Ցավոք, մեր մաքրությունն ու հազարամյա մշակույթն ավարտվում է մեր տան մուտքի մոտ: Դրա վառ ապացույցն են կեղտի մեջ կորած շենքերի բակերը, մուտքերն ու աստիճանավանդակները, սակայն բավական է մտնել նույն շենքի բնակարան և ականատես լինել հակառակ պատկերին: